سیناپس

برای یک دوست

دوبله در هر حالتی آسیب به یک اثر هنری است؛ صدا جزو مهمی‌از بازی هنرپیشه است، بیخود نیست بعضی‌شان برای خلق صدا و لحن آن نقش ماه‌ها جان می‌کنند. بعد یکی پیدا می‌شود و با مبتذل‌ترین لحن و صدای ممکن هر چه را هنرپیشه آفریده به مضحکه‌ای مبدل می‌سازد. دیگر بماند که دوبله دست بردن در دیالوگ‌ها و قیچی کلماتی‌ست به هر بهانه‌ای، لیک بی‌توجه به این‌که دیالوگ‌ها نقشی اساسی در پردازش شخصیت داستان دارند. «دوران طلایی دوبله!»گرچه دوبله‌های آن دوره حال و روزشان بهتر است و او که صدا درمی‌آورد حداقل برای کارش احترامی‌قائل می‌شد اما به گمانم مساله از همان ابتدا بد جا افتاده؛ این است که حالا دوبله را هنر خطاب می‌کنند و دوبلور شده هنرمند! بگذریم از مادر و مادربزرگ‌هایی که بعضی‌شان از زیرنویس فیلم‌ها جا می‌مانند اما در حالت کلی این میلِ عجیب جماعت به فیلم‌های دوبله شده، نشان دیگری نیز در پس خود دارد: جدای از کرختی، گرایش مفرط‌‌ است به فِیک! جعلی اینجا همیشه جای اصل را گرفته و به مراتب ارج و قرب بیشتری داشته است.

پیام رنجبران (وبلاگ سیناپس)

برچسب‌ها: دوبله نام دیگر آسیب است، دوبله ابتذال، هنر مبتذل دوبله، فیک و تقلبی، صدا در سینما، هنرپیشه، دوران طلایی دوبله،